Η μονοκατοικία στο Μαρούσι είχε ως βασική σχεδιαστική πρόκληση την περιορισμένη έκταση του οικοπέδου, επιφάνειας μόλις 204.80m2, η οποία απαιτούσε ειδικούς χειρισμούς με σκοπό τη μέγιστη αξιοποίηση του χώρου, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα μια άνετη καθημερινή διαβίωση. Καθώς το οικόπεδο βρίσκεται ανάμεσα σε δύο υπάρχουσες κατοικίες σε συνεχές σύστημα, κεντρική ιδέα ήταν η δημιουργία ενός σαφούς ορίου μεταξύ της νέας κατασκευής και των γειτονικών της. Αυτό επιτεύχθηκε με την τοποθέτηση φερόντων τοιχίων από ανεπίχριστο σκυρόδεμα κατά μήκος των πλευρών. Οι παράλληλες, κλειστές πλευρές έρχονται σε έντονη αντίθεση με τη διαφάνεια των ελεύθερων όψεων, όπου τα μεγάλα επάλληλα κουφώματα και το οριζόντιο διαμπερές άνοιγμα σχηματίζουν έναν άξονα φυσικού φωτισμού, αερισμού και εκτόνωσης. Έτσι, ο χώρος συνδέεται με το εξωτερικό περιβάλλον και δημιουργείται μια αίσθηση ευρύτητας. Άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό του κτιρίου είναι το αίθριο που διαπερνά όλα τα επίπεδα, λειτουργώντας ως κάθετος πυρήνας κίνησης, φωτισμού και αερισμού ολόκληρου του εσωτερικού χώρου. Η μετάβαση από το κενό προς το πλήρες έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ασαφών ορίων μεταξύ του μέσα και του έξω. Η είσοδος, στην ισόγεια στάθμη, οδηγεί σε έναν ενιαίο χώρο διημέρευσης, με καθιστικό διπλού ύψους 5.00m, σε σύνδεση με την κουζίνα και την τραπεζαρία που βρίσκονται σε ελαφρώς χαμηλότερη στάθμη με καθαρό ύψος 2.65m. Οι χώροι διημέρευσης εκτονώνονται προς μια εσωτερική αυλή με πισίνα η οποία εισχωρεί στο σώμα του κτιρίου και συναντά το αίθριο. H αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και νερού γίνεται άμεσα αντιληπτή καθώς δημιουργούνται αντανακλάσεις στους τοίχους του καθιστικού και της τραπεζαρίας. Η διάταξη των υπνοδωματίων οργανώνεται σε δύο επίπεδα. Δυο υπνοδωμάτια με λουτρό σχεδιάζονται στο πατάρι, με άνοιγμα στην πίσω όψη. Στη σοφίτα τοποθετείται το master υπνοδωμάτιο με λουτρό και γκαρνταρόμπα, το οποίο διαθέτει εκτόνωση σε εξώστη στην πρόσοψη αλλά και πρόσβαση στο δώμα. Στο υπόγειο βρίσκεται το playroom και οι βοηθητικές λειτουργίες. H σύνδεση των επιπέδων πραγματοποιείται με ελεύθερη κλίμακα από σκυρόδεμα. Οι κλειστοί πλευρικοί τοίχοι από ανεπίχριστο σκυρόδεμα, το αίθριο που απελευθερώνει το φως και αποσυμφορεί την πυκνότητα της σύνθεσης, το νερό που διαπερνά την κατασκευή, η εναλλαγή της κλίμακας των εσωτερικών χώρων, η σύνδεση με το εξωτερικό περιβάλλον, αποτέλεσαν όλα εκείνα τα στοιχεία μέσα από τα οποία επιχειρείται η διερεύνηση και η δημιουργία μιας λειτουργικής και ευχάριστης κατοικίας σε ένα αστικό περιβάλλον. Η επιλογή του εμφανούς σκυροδέματος έγινε με κύριο γνώμονα την οικονομία των υλικών. Για παράδειγμα, η κλίμακα και οι οροφές έμειναν ανεπίχριστες, αποφεύγοντας την ανάγκη για επιπλέον υλικά, με μόνη απαίτηση την επιδέξια εργασία του καλουπατζή, ώστε το σκυρόδεμα να αποτελέσει την τελική επιφάνεια. Παράλληλα, το μπετόν μεταμορφώθηκε σε γλυπτό μέσα από την τεχνική και τον χειρισμό του, δίνοντας στο έργο την πλήρη αξιοποίηση των δυνατοτήτων του. Το επιθυμητό αποτέλεσμα επιτεύχθηκε με ένα μικρό συνεργείο τεσσάρων ατόμων που πλαισίωσαν το έργο με αγάπη και αξιοσημείωτη τεχνική κατάρτιση. Η μονοκατοικία στο Μαρούσι αποτελεί ένα έργο που συνδυάζει αρμονικά τις ανάγκες για λειτουργικότητα και αισθητική, αξιοποιώντας όσο το δυνατό περισσότερο τις δυνατότητες του οικοπεδου.